Jullie dachten natuurlijk die zien we niet meer terug 🙂 Mis dus…….. ik heb mijn prio op thuis gelegd en vond het bloggen even minder belangrijk. Nu zal ik weer schrijven over mijn wereld waarin mijn man op missie vertrokken is. Zoals je ook kunt lezen in mijn profiel deel ik niets over de wereld van mijn militair. Je zult hier geen sensatie verhalen vinden over de wereld waar mijn man nu tijdelijk zit.
Tja, en toen was het zover! Waar we dus al tegenaan zaten te hikken ging gebeuren. Het vertrek van mijn militair. Nou ben ik gelukkig een flexibel type en ik zie altijd wel weer het positieve ergens van in (dat probeer ik tenminste zo veel mogelijk). Toch was het tijd om te gaan. Dan komt het moment dat je te horen krijgt dat hij twee weken later gaat vertrekken. Oké, slikken en huilen want dan komt het wel heel erg snel dichtbij. Zijn spullen moesten hals over de kop ingepakt worden en ja dan wordt het echt…..
Gelukkig hebben wij nog een paar dagen samen verlof gehad zodat wij er nog even uit konden. Even een paar dagen heerlijk uitwaaien aan zee. Dat is iets wat je ook echt even nodig hebt. Even je hoofd leegmaken voordat je hoofd weer volloopt met allemaal vragen. De dag van vertrek werd ook nog een dag naar voren gehaald. Op het moment dat ik dat hoorde voelde ik wel even paniek. Ik had nog een planning dan hebben we nog zoveel dagen en dan wordt dat omgegooid omdat hij een dag eerder vertrekt. Het is maar 1 dag, maar toch……….. je gevoel van “ik wil iedere minuut nog samen zijn” wordt even aangetast. Goed ik ben nou eenmaal gelukkig met mijn man dus moet ook hier weer vrij snel flexibel mee omgaan. Het is zo zonde van de tijd samen om in het negatieve gevoel te blijven hangen……. dus zet de knop maar weer om! Ik heb de eerste reacties al gehad. Wat erg dat hij dan ook nog een dag eerder weg moet. Hoe raar het ook klinkt het was goed zo. Toe maar….. laat het maar zo ver zijn dan hebben we dat gehad. Daarna kunnen we vooruit gaan kijken. Vooruit kijken naar zijn thuiskomst.
Dag van vertrek, tja…….. en dan kom je uit bed en is het zover. Je weet dat hij straks gaat. De tranen zitten hoog. Dit keer hadden wij besloten dat ik hem weg zou brengen. Ik wilde zo lang mogelijk bij hem blijven. Eigenlijk was mijn militair hier niet zo blij mee dat moet ik toegeven. Hij had het al zo vaak gezien…….. bakkies vol drama bij het wegbrengen van vaders, moeders, kinderen, mannen en vrouwen. Op weg naar het vliegveld….een onwerkelijke wereld waarin je terecht komt. Mannen die staan te popelen om weg te gaan. Zij willen aan de gang. Dat is waar ze het voor doen. Daar trainen ze niet voor niets voor, maar zij willen ook dit moment achter de rug hebben. Ik kan het nog begrijpen ook. Thuisfront wat staat te slikken en te huilen. En daadwerkelijk er spelen zich heel wat drama’s af op zo’n moment. Ik bedoel het woord drama niet negatief want het is logisch, maar het maakt het daadwerkelijk moeilijk voor een militair om te vertrekken als er een kind of een vrouw/man/vader/moeder huilend om je nek hangt en zich vast klampt. 1 wereld, 1 gezin worden voor een paar maanden 2 werelden, 2 kanten…… de vertrekkende kant en het thuisfront.
Ook voor mij kwam het moment van gedag zeggen. Afscheid nemen doen wij niet aan. Dit klinkt te definitief dus wij zeggen gewoon gedag…. tot over een tijdje, doe voorzichtig, pas goed op jezelf! Uiteraard wel met een dikke kus en knuffel en heb je ook iets anders in je achterhoofd zitten. Dat kleine stemmetje “als hij maar veilig terug komt” zal voor ieder thuisfront altijd hoorbaar zijn. En natuurlijk heb ik best een traantje gelaten en staat mijn grote stoere man ook met waterige ogen. Raar, maar toch een mooi moment. Even het verdriet en het besef van gemis bij de ander zien. Wetend het zit goed tussen ons. Als ik heel vrolijk zwaaiend zou staan denk ik dat er toch iets niet goed zit. Ik dacht alleen wel “sterk blijven”. “Jank straks maar de longen uit je lijf, maar maak het hem nou niet extra moeilijk”. Dat is redelijk goed gelukt moet ik toegeven 😉 Zie hoe sterk ik ben geworden door mijn militair!! Vol trots kijk ik hem na, daar gaat mijn kanjer, maar diep van binnen zit een groot verdriet.
Intussen probeer ik hier de boel alleen op te pakken. Zijn missie daar is ook een missie hier. Man op missie is namelijk niet de enige die een missie heeft. Ook ik heb een missie te volbrengen. De boel hier draaiende houden en vooral het belangrijkste…… zorgen dat hij zich goed voelt en geen zorgen over thuis heeft. Ik wil dat hij zijn hoofd erbij houdt. Ik vind zijn veiligheid en die van zijn collega’s belangrijker dan een tegenslag die er hier thuis is. Daar cijfer ik mijzelf graag met liefde even voor weg. Dat komt straks wel weer als hij terug is……..ik mopper wel tegen andere naaste mensen als ik die behoefte heb. Natuurlijk zal ik het vertellen dat ik hem mis en natuurlijk zal ik ook wel eens een breek moment hebben wanneer ik hem spreek. Toch wil ik dat hij een vrolijk persoon spreekt en niet bij ieder gesprek een hoopje ellende. Dan wordt het voor hem alleen maar moeilijker. Ja, ik kan wel zeggen dat ik een echte militairs vrouw ben geworden 🙂 De eerste paar weken zijn het makkelijkst (zo voel ik het nu, maar misschien is dat zo weer anders). Hij is vaker weg op oefening dus dat ben ik wel gewend. Het scheelt dat het ook niet de eerste missie is die ik samen met hem beleef. Ik denk dat het grootste gemis en verdriet pas na een paar weken komt. Het eerste pakketje is weer onderweg en er zijn al diverse kaarten/brieven verzonden. Het verzenden van kaarten was ik al stiekem mee begonnen voordat hij weg ging. Dan krijgt hij tenminste vrij snel de eerste post. De komende tijd zal ik mijn ervaringen met jullie delen. Ik weet ook dat die nog heel zwaar gaat worden.
Wat ik vooral ook belangrijk vind is dat dit ook eens gedeeld wordt met de burgermaatschappij. Ik hoop toch zo dat er eindelijk eens waardering/respect gaat komen voor onze militairen/veteranen en voor het thuisfront. Zij verdienen dit echt!!!! Dat is er totaal niet hier in ons Nederland. Hier krijg je alleen maar te horen: daar heeft hij zelf voor gekozen en jij ook…. niet zeuren. Ja, ik heb een man die voor het beroep als militair gekozen heeft en ik ben trots op het werk wat hij en zijn collega’s doen. Op deze manier kan ik en de rest van Nederland veilig slapen…. hoeven wij ons gelukkig niet zo druk te maken. Nee, wij maken ons hier liever druk over de nieuwe auto van de buurman, maar onze militairen zal de meeste mensen een zorg zijn. Wat leven wij in een raar land tegenwoordig! Mijn militair doet zijn werk al meer dan 20 jaar met passie en een inzet waar menig ander wel een voorbeeld aan mag nemen. Van jong broekie begonnen onderaan de ladder opgewerkt tot officier. Doorzetten en gaan voor zijn doel dat is zijn motto. Nogmaals ik ben er ook sterker door geworden. Niet door mijzelf, maar door de wereld waarin ik terecht ben gekomen. De wereld van mannen en vrouwen met een doel die staan voor vrede en veiligheid. Door hun instelling ben ik gaan waarderen wat ik allemaal heb. Mijn doel is om hieraan mee te werken zodat meer mensen dit besef krijgen. Al lukt het maar bij een paar mensen dan heb ik toch al iets bereikt. Nog mooier is natuurlijk als het er wel wat meer worden dan een paar!!!
Laat dus een reactie achter want ik hoor graag van je wat je ervan vind! Alle reacties worden eerst door mij goedgekeurd. Op haat zaaiende berichten zit ik namelijk niet te wachten. Ik kan dan wel stoer overkomen, maar blijf een mens met een klein hartje en veel gevoel. Tot snel weer!
Toevoeging zondag 9 januari: Het wordt nu echt eens tijd dat wij alle negatieve en soms verkeerde berichten uit de media gaan tegenspreken. Opkomen voor onze mannen/vrouwen. Dat wij onze verhalen meer naar buiten brengen. Wij staan weer aan het begin van een nieuwe missie. Heel veel gezinnen, familie e.d. gaan weer tegen de zware tijd aanlopen. Heel veel gezinnen, familie e.d. zitten al in de zware tijd door andere missies. En het gemis daar komen wij door, dat is de kracht. Wat ons raakt is het constant moeten verdedigen voor het beroep van onze partner. Defensie geeft zelf meer openheid naar iedereen toe. Om te laten zien wat er gebeurd en waarom. Kijk eens naar Amerika hoe ze daar met de militairen omgaan of Engeland. Nou hoeft het niet zo overdreven als in Amerika 😉 maar sommige van onze militairen gaan niet eens in hun camouflage pak over straat. Militairen die op uitzending gaan die niet in hun dessert tenue over straat lopen. Hoe belachelijk is dit! Kleden zich om op de kazerne omdat ze te veel negatieve reacties krijgen. Mijn man heeft hier nooit aan meegedaan, maar ik snap echt wel de militairen die het wel doen. Dit moet toch eens afgelopen zijn. Samen kunnen wij het. Ik kan het niet alleen dat weet ik, maar ik probeer al wel een opening te maken tot de eerste stap.
Ik weet dat er heel veel mensen dit blog al hebben gelezen. Ik hoop ook dat hier mensen tussen zitten die niets met Defensie te maken hebben. Laat dan ook eens een reactie achter!!! Zolang ze niet haat zaaiend zijn of respectloos zijn (ik heb ook respect voor jou en je gezin) zal ik ze zeker plaatsen. Nee wij zijn geen zielige mensen, maar wat wij wel zoeken is een beetje meer begrip. Ik kan niet beloven dat ik iedereen nog een reactie terug geef. Dat er zoveel gereageerd zou worden had ik al niet verwacht. Het bewijst wel dat het enorm leeft onder de militair en zijn gezin. Het is nu weekend dus heb ik de tijd, maar ook ik heb mijn gewone werk en dingen te doen 🙂
vrouw van militair 
Hallo! Ook ik ben toevallig terechtgekomen op deze blog. Mijn vriend vertrekt volgend jaar voor 3 maanden en sinds ik het weet probeer ik te bedenken hoe ik dit ga volhouden. Hij is nu vaak weg van 1 tot 3 weken met vaak enkele dagen thuis wat moeilijk is dus laat staan 3 maanden. Ik ben zelf vrij emotioneel en me groot houden voor hem is voor mij een hele opgave wat dan bijna ook nooit lukt. Vaak is het thuiskomen een even grote opgave dan weggaan want terug in de couplesroutine komen is ook een hele klus!
Alle tips welkom 🙂
Hoe Is het gegaan ?
3 jaar later ?
Mijn vriend is nu bezig met zijn opleiding en vertrekt eind dit jaar voor de 1ste keer . Zowel voor hem als mij is het nieuw.
Ik denk dat de eerste maand wel oké zal gaan maar daarna het gemis wel hard gaat inslaan .
De angst die er zit krijg ik niet weg. Wat als ?
Heey!
Ik zat te zoeken op internet naar voeding die wat langer houdbaar is zodat ik die kan opsturen naar mijn vriend op uitzending. En toen kwam ik deze blog tegen en daar ben ik heel blij mee.
Alles wat je schrijft is zo herkenbaar, het lijkt wel of mijn eigen verhaal hier staat.
Sinds afgelopen maandag (nu 3 dagen) is ook mijn vriend vertrokken voor 4,5 maand.
Ik wist het al maanden van te voren, het is nu maart en ik wist het al vorig jaar augustus. Vanaf het moment dat ik wist dat hij op uitzending ging is er geen dag geweest dat het niet even door mijn hoofd is gegaan.
Zelf ben ik net 2 jaar militair en dit is de eerste x voor mij dat ik te maken krijg met een uitzending. Ondanks dat ik militair ben maakt het het voor mij er allemaal ook niet gemakkelijker op. Elke dag op het werk word je meerdere malen geconfronteerd met het feit dat hij op uitzending is.
Niet omdat het specifiek zo gezegd word, maar omdat er mensen rondlopen die zelf aan het opwerken zijn voor een uitzending, of dat je langs een folder aan de muur loopt met hoe je post op kan sturen naar onze collega’s op uitzending.
Maar ergens is het ook onwijs fijn dat ik zelf ook militair ben. Om mij heen lopen allemaal ”ervaringsdeskundigen”. Maar dan in de zin van dat ze zelf op uitzending zijn geweest, en zij kunnen mij vertellen wat fijn is om van het thuisfront te horen, en wat fijn is om van het thuisfront te ontvangen in de pakketjes. En voornamelijk werkt het voor hun het beste als je je groot houd tegenover hun, ze willen wel horen hoe het met je gaat, maar ze willen je niet huilend aan de telefoon. De momenten die ze dan naar huis kunnen bellen willen ze je gewoon kunnen spreken en praten over de dagelijkse dingen, en wat jou thuis bezig houd en hoe het gaat op je werk.
Dus ik probeer me aan de telefoon zo groot mogelijk te houden en gewoon normale leuke gesprekken te voeren, en ik merk dat dit voor mij eigenlijk ook wel het beste werkt.
Maar al dit neemt niet weg dat ik het deze afgelopen 3 dagen ontzettend moeilijk heb gehad. Ik heb maar weinig kunnen eten en slecht geslapen. Je kan maar zo weinig contact met elkaar hebben als hij in het uitzend gebied zit. Daar waar je als je samen in Nederland bent zoveel als je wilt contact kan hebben, is het daar als hij in het uitzendgebied zit maar afwachten wanneer hij tijd heeft/krijgt om naar huis te bellen of appen.
Het geeft mij nu wel steun om te lezen dat mijn gevoelens normaal zijn, ik dacht namelijk dat ik de enige was die dit zo sterk voelde, maar het is dus normaal als je van je militair houd, dat je je zo voelt. Dit geeft een enorme steun.
Groetjes en bedankt!
Vriendin van een militair waar ze onbeschrijfelijk veel van houd!
Per toeval kwam ik je blog tegen. De komende tijd zal ik hem eens beter bekijken. Op dit moment zijn we ons aan het voorbereiden op het vertrek, over ongeveer 3wkn, van mijn vriend. Nu wordt het toch anders/spannender. De vorige keer waren we nog maar met zijn tweetjes, ondertussen hebben we een zoontje van 3jr en is nr 2 nu onderweg. Spannend allemaal, maar hopen dat hij straks op tijd thuis is voor de bevalling 🙂 . Het kan precies, als ik nu niet weer te vroeg ga bevallen … Het is/wordt nu toch wat anders denk ik, de vorige keer kon ik mijn eigen ding gaan doen, nu wordt het afwachten hoe ons zoontje het gaat doen. Daar ben ik erg benieuwd naar…
Hoi cw,
Is jou mannetje toevallig ook naar J sinds 5 jan?(schrijf ff niet de hele naam van het land op en hoop dat je weet wat ik bedoel)
Mijn man wel,wij hebben ook een zoontje van 3,5 en een dochtertje van 2.
Vind het voor ons dochtertje lastig om het uit te leggen, ze word snachts steeds huilend wakker.Ons zoontje vind het allemaal wel prima want we proberen elke avond even 5 min te skype. We hebben ook een snoeppot gemaakt voor alle bij waar ze alle bij 2 snoepjes uit mogen pakken tot dat papa thuis is want dan is de pot leeg.
Spannend zeg, een 2de kindje op komst en je man weg.hopen dat hij op tijd thuis is voor de bevalling!
Succes!!!
Wauw wat schrijf je mooi! Ik kwam per toeval op je blog..
M’n mannetje is ook net weg..tegelijk met degene van de reactie onder me Rloos..
En wat herken ik veel in wat je schrijft! Fijn om te lezen dat er meer mensen in hetzelfde schuitje zitten en dat we dit samen kunnen delen
hey annelein, nog 80 dagen te gaan dus?
hoorde dat ze rond 4 december terug komen had je afgelopen zaterdag ook een informatiedag?
het komt gelukkig allemaal al weer wat dichterbij. maar toch duurt het nog onwijs lang.
na het welgetelde videogesprek van 2 hele minuten. miste ik hem toch onwijs en heb ik het het rest van het weekend onwijs zwaar gehad. maar gelukkig gaat het nu weer wat beter!
in welk kamp zit jou mannetje?
heel veel succes in ieder geval en hou je sterk we redden dit!
xx
Hoi Rloos,
helaas moet ik nog aantal dagen meer..\hoe het er nu uitziet 18 dec.
en ik tel niet in dagen dan maak ik mezelf gek..\heb een zwaar weekend achter de rug \het gemis ging redelijk..tot ik besefte dat t geen oefening is maar dat ie echt weg is..
wauww,, ik heb even geen woorden het is zo onwijs mooi om dit te lezen ik weet precies hoe jij je hebt gevoeld.
ik zit hier nu weer de 3de week begint nog 4 maanden te gaan.. en dan de vraag komt die voor kerst terug of na kerst? geeft me baas me vrij of gaat hij mijn vakantie dagen nou echt niet toezeggen vanwege ‘kerst’..
en ook al spreek ik hem bijna elke dag gelukkig, word het gemis soms toch wel even veel. zeker als je dan ineens op de radio een nummer hoor zoals de soldaat van nick en simon of een nummer van ons samen.
wetend dat hij al een missie heeft overleefd, ben je toch elke keer weer bang dat het misschien deze keer niet lukken gaat..
en dan de mensen om je heen die je zoals je zelf in een vorig bericht heb gezegd, de eerste weken onwijs veel contact met je houden en daarna eigenlijk helemaal niets meer! en dan juist de mensen waar je het eigenlijk niet van had verwacht omdat je daar niet zoveel contact mee had of in ieder geval niet zo die helpen je er door heen en zorgen ervoor dat sommige dagen weer wat sneller gaan.
en de mensen die vragen hoe het met je gaat en dat je ze altijd kan bellen praatjes het is natuurlijk lief bedoeld, maar helaas 9 van de 10 keer niet gemeend.
ik ben voor jou onwijs blij dat je man weer veilig thuis is! hopelijk is alles nu een beetje goed gesetteld!
ik hou me zelf hier ook draaiende en ik lees af en toe hier en daar een blog.
dan weer denkend aan het moment van afscheid of de dagen voor vertrek, die bij ons helemaal in de soep liep maar ik al bij al ben ik blij met de laatste dagen, en kan ik niet wachten tot ik hem weer in mijn armen heb en de plannen die we dan hebben om weer tijd voor ons te kunnen hebben .
veel liefs,
van nog een vriendin van een militair
hey
Mijn wereld is op dit moment totaal anders dan dat van jou. ik heb namelijk een relatie met een “startende” militair, een soldaat! mijn soldaat waar ik enorm trots op ben heeft net zijn AMO afgerond en in de eerste maanden hebben wij onze ups en downs gehad om een ritme me te vinden in deze manier van leven wat erg lastig was omdat ik eerst ook niks met het wereldje en militairen te maken wilde hebben vanwege vorige relaties met militairen. Wat het ook erg moeilijk maakt voor mij is dat ik zelf op zaterdag werk dus weer 1 dag minder waar ik hem zie. Maar ondanks dat wil ik er voor hem zijn en achter hem staan. Ik merk wel dat ik met de afwezigheid van zijn aanwezigheid nog erg moeite mee heb. Hoe blijf jij zo sterk in de tijden dat hij er niet is. Ik wil namelijk sterk voor hem blijven zeker nu de tijden er aan gaan komen dat hij ook op oefeningen gaat en waarschijnlijk begin volgend jaar, of eerder, ook naar Mali zal vertrekken. en ook al duurt dit nog even ik denk er al wel de hele tijd aan. Hoe ik het ga redden zonder hem,hoe zijn tijd daar zal zijn en of onze relatie het wel red! Onze relatie is erg sterk en met hem wil ik verder maar toch kan ik aan deze twijfels niks doen omdat de aankomende tijd zoveel onzekerheden met zich mee brengt. Hoe ga jij hier mee om of ben je mee omgegaan?
Ik bewonder jou kracht om zo achter je mannetje te staan, dit is ook mijn doel en ik zal het bereiken hoe moeilijk het ook wordt en ondanks de bijkomende twijfels en onzekerheden.
Groetjes Kitty
Hai,
Niet te druk over maken. Liefde overwint heel veel. Niet alles want je moet zelf sterk zijn en jezelf soms wegcijferen. Dat hoort bij een relatie met een militair. Dat is niet erg zolang als hij thuis is het maar weer gelijkwaardig is. Ik ben geen persoon die zichzelf wegcijfert, en toch…….voor mijn man doe ik het met liefde en plezier. Omdat ik weet dat als het andersom is hij het ook voor mij doet.
Je gaat het zeker wel redden, met ups en downs. Geloof mij die hebben wij ook echt hoor 🙂
Aan het begin van onze relatie ben ik ook erg onzeker geweest. Vooral ook omdat ik het niet kende en ook niet zo gecharmeerd van het wereldje was. Langzaam groei je er in. Veel praten en je onzekerheden uitspreken. Mijn militair had totaal niet in de gaten waar ik mee zat totdat ik het uitsprak. Dan komt er uitleg en nog een uitleg en zo heel langzaam verdwijnen de onzekerheden naar de achtergrond.
Het gaat je lukken hoor!!! Hij heeft niet voor niets gekozen voor een sterke vrouw!
Bedankt voor je complimenten.
Liefs
Bedankt!
Ook deze blog is herkenbaar net als alle reacties die geschreven zijn.
Onze aftelkalender staat nog op 94 dagen van de 377 dagen in totaal!
Gelukkig hebben we elkaar tussen door wel gezien maar het afscheid valt iedere keer zwaarder.
Het is inderdaad; pas op je zelf, tot snel weer en we denken aan elkaar!
Ik ben enorm aan het uitkijken dat hij over 2,5 week weer eventjes thuis is, maar als dan de dag van het vertrek dichter bij komt dan laat het ook maar gebeuren.
Gedag zeggen en weer verder met aftellen tot de laatste dag van deze missie!!
Tjonge wat een verhalen allemaal!
Kippenvel.
Ook ik zit alweer 1,5 week alleen met mn kleine man.
Mijn militaire was net 5mnd weer thuis en nu weer lang weg.
Sinds een paar dagen hebben we ons ritme gevonden, en zijn mijn zoontje en ik weer op elkaar ingespeeld.
De kalender wordt elke dag dapper afgestreept en we kijken nu al uit naar het einde van de lente.
Wederom zijn we al weer bezig met het maken van een spandoek, nog groter, mooier als de vorige keer.
Ik ben heel blij met je blog 🙂 Allemaal zo herkenbaar en een beetje troost het gevoel hebben dat je niet alleen bent in de situatie.
Zet hem op!
Jij heel veel sterkte met je kleine mannetje. Probeer er zoveel mogelijk samen met hem een goede tijd van te maken!!! En je bent zeker niet alleen, dat blijkt hier wel op mijn blog. Nu zorgen dat ook de burgermaatschappij dit gaat beseffen en meer begrip gaat opbrengen
Heel mooi verhaal en zo herkenbaar. Mijn man zit voor een half jaar in Afghanistan en gelukkig zijn we al over de helft.
Hoi. Wat een herkenbaar verhaal. Ik heb drie uitzendingen meegemaakt met mijn toenmalige man. Twee opgroeiende kinderen op de basisschool toen. En je doet het gewoon. Wat jij zegt, jouw missie. Ik denk dat wij het goed hebben gedaan. Ik zelf kan zeggen dat ik er alles aan gedaan heb en ik zou het niet anders gedaan hebben. Helaas zag de betrokkene om wie het draaide niet. Wij zíjn nu twee jaar gescheiden. Het is een aparte wereld en niet iedereen begrijpt het. Succes en ook voor jouw man. Ik hoop dat hij veilig en goed thuis mag komen en dat jullie blijven geloven in elkaar. Respect.
Triest om te lezen dat jullie huwelijk het niet heeft gehaald. Er zijn veel relaties in de gewone wereld, maar zeker ook in de wereld van defensie die kapot gaan. Juist door de extra spanningen, het gemis en het continu flexibel moeten omgaan met alle veranderingen is daar een boosdoener van. Militairen die terug komen van een uitzending en veranderd zijn etc. Ik hoop dat je het verdriet kan verwerken en heel veel sterkte!! Dank je wel dat je hier zo openlijk voor uit komt!!
Ook hier een golf van herkenning. Ik vraag me vaak af wat beter is. Het lang van tevoren weten of met een paar weken. De laatste keer hier was 2,5 week van tevoren. Dat was slikken (met een kleintje van toen 6 maanden en 2 bedrijven) maar het “voordeel” van afscheid nemen is dat je af kunt gaan tellen.
Mijn antwoord op “daar heb je voor gekozen!” .. Nee, ik heb gekozen voor mijn man! En dot is wat mijn man graag doet en hij ervaart dit als zijn roeping. Volgens mij ben je een beter mens, een lievere partner en een betere ouder als je doet wat je leuk vind ipv een baan te hebben die je tegenstaat. Aan elk vak kleven voor- en nadelen maar wij weten juist door het gemis hoeveel we van elkaar houden.
Ons trouwnummer was niet voor niets “ik mis je zo graag – Claudia de Breij”.
Meid ik wens je veel succes en sterkte de komende tijd! Je kunt het! Achter iedere sterke militaire man/vrouw staan een kanjer van een partner die dit mogelijk maakt. Wees trots op jezelf!
En ter aanvulling:
Ja, de waardering voor onze militaire helden is inderdaad soms ver te zoeken. Volgens mij kunnen wij daar als thuisfront zeker een bijdrage aan leveren door te vertellen aan onze omgeving wat ze doen (voor Over we dat kunnen/mogen/weten) en waarom ze het doen. Daarnaast zie ik in het afgelopen jaar al wel verbetering door dat Defensie zelf ook meer openheid van zaken geeft. Communicatie geeft inzicht en dat is zeker wat we nodig hebben. Onbekend maakt onbemind.
Waar ik me persoonlijk vaak aan stoor is de media. Berichten als “ex-militair heeft dit en dat gedaan”. Ik weet dat je als militair 24/7 een voorbeeldrol hebt en sta daar ook achter maar er staat toch ook niet “ex-slager heeft dit en dit gedaan”?
En ik las ergens een reactie van een militair die zei “ik heb er zin in, is dat harteloos”? Dat is een vraag waar vele van ons denk ik ook mee geconfronteerd worden. Nee dat is niet harteloos! Dit is waarvoor je traint, dit is waar je voor werkt. Er zin in hebben zegt ook dat je er (zo) klaar (als mogelijk) voor bent. Dat staat los van het gemis wat zij zullen ervaren. Maar ik heb liever dat hij er zin in heeft en daardoor met z’n koppie er blijft dan dat hij met tegenzin daar zit en daardoor z’n concentratie verliest. Toch?
Juist doordat Defensie meer openheid van zaken geeft is het nu de tijd om daar op in te springen. Ik weet zelf ook dat ik niet alle informatie mag geven en zal dit ook nooit doen. Toch kunnen wij met zijn allen uitleggen wat onze militairen doen en waarom. Ook meer openheid van zaken wat het inhoudt voor onze relaties en privéleven. Samen zijn wij veel sterker dan ik alleen!! Laten wij nou eens de stappen nemen en naar buiten toe komen met ons verhaal!!
Dank je wel Karin voor je lieve woorden. Dat ik het ga redden daar ben ik van overtuigd. Ik weet dat ik een sterke vrouw ben (klinkt arrogant, maar niet zo bedoeld) en dat ik er weer door heen kom. Net als mijn man!! Het wordt nu echt eens tijd dat wij alle negatieve en soms verkeerde berichten uit de media gaan tegenspreken. Opkomen voor onze mannen/vrouwen. Ik zou zo graag zien dat wij onze verhalen meer naar buiten brengen. Wij staan weer aan het begin van een nieuwe missie. Heel veel gezinnen, familie e.d. gaan weer tegen de zware tijd aanlopen. En het gemis daar komen wij door. Wat ons raakt is het constant moeten verdedigen voor het beroep van onze partner. Kijk eens naar Amerika hoe ze daar met de militairen omgaan of Engeland. Nou hoeft het niet zo overdreven als in Amerika, maar sommige van onze militairen gaan niet eens in hun camouflage pak over straat. Militairen die op uitzending gaan die niet in hun dessert tenue over straat lopen. Anders ziet de hele buurt dat de militair binnenkort weer voor maanden weg is en dat risico willen ze hun partner niet aandoen. Hoe belachelijk is dit! Kleden zich om op de kazerne omdat ze te veel negatieve reacties krijgen. Mijn man heeft hier nooit aan meegedaan, maar ik snap echt wel de militairen die het wel doen. Dit moet toch eens afgelopen zijn lijkt mij. Samen kunnen wij het. Ik kan het niet alleen dat weet ik, maar ik probeer al wel een opening te maken tot de eerste stap. En dit is een mooi onderwerp voor een volgend blog 🙂
Het is net of ik dit zelf geschreven heb. Heel herkenbaar jou verhaal. n wat fijn dat er n medestander is die er precies ZO overdenkt.
Ik ga je blog delen. Spread the word;)
Groetjes Linda..
Hai linda,
dank je wel voor je reactie. Geweldig dat je mijn blog deelt! Het wordt tijd dat mensen gaan inzien wat onze militairen/veteranen en thuisfront doormaken. Met de nieuwe missie die net begonnen is, is dit misschien wel de juiste tijd!!
Groetjes vrouwvanmilitair
als vrouw van een militair die al 37 jaar in dienst zit en volgende maand eruit gaat zeg ik dat ik trots ben op op al die vrouwen die hopelijk veel steun krijgen van vrienden en familie, na 4 zware uitzendingen weet ik waar ik over praat. het valt soms niet mee. maar altijd positief blijven liefs een veterane.
Thats the spirit!!! Door positief te blijven kom ik een heel eind. Ook ik heb mijn breekmomenten, maar wanneer het thuisfront bij de pakken neer gaat zittten……………is het voor militair en thuisfront alleen maar zwaarder. Iedere dag weer zien als een dag die ook weer voorbijgaat en ons weer dichter bij hun terugkeer brengt! Dank je wel voor je lieve woorden en geniet lekker van de tijd samen vanaf volgende maand!
schoonmoeder van militair.Mijn schoonzoon is al diverse malen uitgezonden en ik begrijp als de beste wat je voelt en hoe je denkt.Ik zie ook wat het met de kinderen en mijn dochter doet maar ze
lijven gelukkig het goede ervan in zien en ik herken de slechte dagen en de goede dagen bij ze.
Het kleine stemmetje wat diep in je zit probeer daar niet al te veel aan te denken en vrouwen moeders verloofdes kop omhoog schouders naar achteren en borsten vooruit onze jongens kunnen dat(bij de mannen borst) dus wij ook zet hm op meiden
Lieve moeder (als ik u zo mag aanspreken) Ik weet uit ervaring hoe fijn het is dat mijn moeder mij opvangt en steunt. Zij heeft het zwaar met mij die periode want ik reageer alles op haar af en daar ben ik niet altijd trots op. tegen haar kat ik en kan ik behoorlijk snauwen. Degene die het dichts bij je staan zijn toch altijd de dupe. Toch staat zij altijd voor mij klaar. Dat is ook echte moederliefde. Ook als schoonmoeder doet zij haar best voor haar schoonzoon om mee te helpen. Gelukkig heb ik ook de liefste schoonouders die ik mij maar kan wensen. Dus ik ben een gelukkig en rijk persoon. Wij als thuisfront zijn blij met al jullie liefde en hulp!
Heel veel respect voor jouw militair en jou. Ik hoop ook dat het begrip er eindelijk gaat komen.
Dit begrip was er niet tijdens de UNIFIL-missie in de jaren 70 en ook niet tijdens de andere missies.
Als dochter van, weet ik (helaas uit ervaring) dat er laconiek en ook respectloos mee wordt omgegaan. Omgeving staat er niet echt bij stil, wat voor impact een uitzending (of meerdere) heeft op de achterblijvers EN op de mannen/vrouwen die uitgezonden worden.
Ik wens voor jou en alle uitgezonden militairen dat iedereen weer gezond en veilig naar hun families mogen terugkeren.
Hallo dochtervanmilitair, dank je wel voor je reactie!! Ik ben er bang voor dat ook dit keer het begrip niet zal doordringen bij de mens die er niet bekend mee is. Toch hoop ik door het lezen van mijn blog dat sommige mensen er meer over na gaan denken. Daadwerkelijk heb je als dochter van ook een zware tijd wanneer je vader weg is. Welk kind wilt zijn vader lang missen en dan ook nog het risico dat je vader misschien niet thuis komt of anders thuis komt. Geen één kind! Dank je wel voor je lieve woorden!!
Respect en oh zo herkenbaar.
Mijn 1e huwelijk is door redelijk wat uitzendingen / oefeningen en nog andere soortgelijke verbroken. Gewoonweg omdat ik zo enorm de drive had dit te moeten doen. Inmiddels ouder en wijzer heb ik nog steeds die drive, maar vrijwillig opgeven is er niet meer bij. Dat heb ik mijn nieuwe partner beloofd en doe ik ook. De volgende uitzending staat weer op de kalender en ik heb er zin in. Klinkt dat vreemd ? Ja in de meeste ogen vermoedelijk wel. Zoals omschreven is, hou ik van mijn werk en train ik voor zaken die ik nu in de praktijk mag uitoefenen. Dat is mooi. Het wordt weer geen Kerst en oud- en nieuwjaar vieren thuis. Het is gewoon waar wat er gezegd is. De gemiddelde militair wil wel een afscheid op het vliegveld maar kijkt uit naar de vliegtuigtrap en aan de gang gaan. Die brok in de keel, die tranen zit hij niet op te wachten. Ego gedachten. Daar ben ik mee eens. Maar diezelfde stoere militair heeft ook zijn breekmomenten hoor in het uitzendgebied. Alleen daar wordt over het algemeen niet over gesproken. Ook hij/zij laat een traan soms in zijn tentje of prefab omdat het thuisfront zo enorm gemist wordt. Ook bij hem/haar staat het laatste beeld van de kinderen/partner/ouders op het netvlies toen hij het vliegtuig in ging. Ook hij moet slikken als er een mooie brief of een tekening van de kids op de post binnen komt. Ook bij hem/haar zie je de welbekende smile met emotie. Als ik er op terugkijk, is elke uitzending een uitzending voor de militair maar ook voor het thuisfront. Mijn kinderen kunnen nu zelf een band plakken maar in het verleden moest dat allemaal geregeld worden bij opa, familie of kennissen. En zo zijn er veel meer dingen zoals oppas etc. Respect voor het thuisfront. Wij hebben nauwelijks zorgen als we weg zijn omdat we over het algemeen weten dat we een enorm sterk thuisfront hebben en kinderen hebben die verdriet hebben maar de trots voor papa op de 1e plek zetten op school en bij familie etc. Ongelofelijk is het dan hoe sterk zij zijn. Daar teer ik op. Zeker ook als ik dit weer lees. Dat er zoveel in hetzelfde schuitje zitten en dat er over gesproken wordt. Dat er zoveel vrouwen zijn die zo sterk zijn en dit allemaal maar ondergaan. Daarentegen geeft het mij weer het gevoel dat ik met een gerust hart weg kan gaan. Zeker ook mijn partner te herkennen in de bovenstaande verhalen. Het thuisfront verdiend ook een medaille. Respect, trots en het is waar wat BIKL schrijft. Voor jullie is het zwaarder dan voor ons.
Sterkte en het is zo voorbij en zijn jullie weer bij elkaar.
Kippenvel over mijn lijf wanneer ik jou reactie lees. Uit jou woorden spreekt zoveel liefde en trots voor je gezin! Ik denk dat het jullie kracht is dat jullie houden van je beroep. Iedereen bij defensie is bang voor zijn baan e.d. maar jullie blijven je inzetten. Waarom? Omdat dit jullie karakter is. Niet bij de pakken neer gaan zitten, maar doorgaan. Enorm bedankt dat je met ons deelt dat ook jullie dat traantje laten tijdens de missie. Dat weten wij als partners wel, maar net zoals wij ons groot en sterk houden, houdt ook onze militair zich groot en sterk. Veel succes en sterkte vast voor de volgende uitzending. Voor jezelf en voor je vrouw en kinderen!!
Dank je wel en ji veel sterkte.
Mooi dat je dit doet. gevoelens delen is zo a-militair maar ohhhhhh zo goed.
🙂 misschien dat er door mijn blog nu meer mensen opstaan die de a-militaire gevoelens en gedachten naar buiten brengen! Dank je wel.
Voor het eerst maak ik het van dichterbij mee, de man van mijn vriendin is op missie. Ik probeer er voor haar te zijn, maar weet ook dat wat ik voor haar en 3 kids kan doen beperkt is. Ik kan haar in praktische zaken bijstaan, kan een luisterend oor bieden, maar het gemis van haar maatje en de beslissingen die ze constant alleen moet nemen, dat kan ik niet opvullen. Dat hoeft ook niet. Ik weet ook dat ze het wel redt, ze heeft het vaker gedaan, maar elke keer is het weer anders o.a. doordat de kinderen zich steeds weer in andere levensfases bevinden en dan meer of minder het gemis van papa ervaren. Ik heb bewondering voor haar en voor al jullie vrouwen-met-mannen-op-missie.
Hallo vriendinvanvrouwmetmanopmisie (hoe leuk die naam 🙂 ) Geweldig dat jij er bent als steun voor haar. Al heb je het gevoel dat je niet alles uit haar handen kan nemen…..jou steun geeft het thuisfront kracht om door te kunnen. Dit soort vriendinnen zijn enorm belangrijk voor ons. Omdat wij weten dat wij op jullie kunnen terugvallen als we echt even niet meer zien zitten. Jou steun brengt voor haar ook een boel warmte en gezelligheid met zich mee. Bedenk dat juist dit soort vriendinnen ons er doorheen trekken. Respect voor jou!!! En sterkte voor je vriendin en haar gezinnetje
Ik sluit me volledig aan bij de reactie van vrouw-van-militair. Jouw steun en praktische hulp is goud waard! Het zijn juist die praktische acties die helpen om soms tot jezelf te komen.
Ik weet dan ook zeker dat jouw vriendin EEG blij me je is!
Mooi stuk dank je, het doet ons goed dat we toch nog gesteund worden. Succes met de uitzending en laten we hopen dat ze allemaal weer gezond en spoedig terug komen! Frank Kuiper Aooi , sterkte!
Dank je wel Frank, gezien de reacties is er echt wel steun voor jullie. Nu nog de burgers overhalen dat zij ook meer waardering en respect voor jullie werk krijgen 🙂 Bijna onmogelijke opgave ik weet het, maar als er nooit iemand opstaat blijven we allemaal zitten.
Ik hoop heel hard met je mee dat iedereen weer gezond en veilig thuiskomt! Dank je wel
Hoi hoi
Wat mooi om te lezen. Ik ga het voor de eerste keer meemaken. Mijn militair is 2 keer eerder op missie geweest voor dat we samen waren.
Een spannende tijd maar vooral de onzekerheid heb ik moeite mee…het telkens uitstellen.
De komende tijd nog even samen genieten en dan gaan we het avontuur aan…SAMEN….
Heel veel sterkte de komende tijd
Hoi verloofdevanmijnmilitair (mooie naam 🙂 ),
Spannende tijd voor jullie dus! Het telkens uitstellen is ook een rot periode die alleen voor onzekerheid zorgt. Daarom was ik ook heel blij toen hij vertrok! Raar, maar ik kan nu naar zijn terugkeer uit gaan kijken. Die vretende onzekerheid kan ik niet wegnemen. Dat kunnen we geen van allen. Ook jullie gaat het samen lukken. Geniet nog samen van deze periode en laat het juist niet verpesten door de onzekerheid. Heb vertrouwen in je eigen kunnen!!
Veel sterkte meis
Mooi om je blog te lezen en ook hier veel herkenning. Momenteel geen man op missie, maar genoeg van huis ivm oefeningen.
Waardering voor onze Nederlandse militairen; daar hoop ik niet eens meer op. Door de jaren heb ik wel gemerkt dat de media hier een grote rol in speelt (negatief) en dat men ook niet wíl waarderen. Er is tenslotte altijd een zondebok nodig en wat is er nu gemakkelijker dan af te geven op mensen die ver van jou bed staan (en vooral met de meute mee te praten). Belangrijk voor het thuisfront zijn de mensen die dicht om hen heen staan. Als zij ook maar een beetje begrijpen wat er in je om gaat en wat een missie van je vergt, dan is dat goed. Ik kan daar in ieder geval mijn kracht uit halen om steeds weer door te gaan, voor mijzelf maar vooral voor onze zoon. Het lezen dat je jezelf wegcijfert geeft mij dan ook veel herkenning.
Ik hoop voor je dat jij en je militair weer een goede missie hebben en dat hij weer heelhuids, zowel lichamelijk fysiek als mentaal, thuis mag komen. En ik hoop dat je leven niet stilstaan tijdens zijn afwezigheid, dat je toch je eigen gang gaat en leuke dingen doet. Zet em op.. Ik zal je blog zeker gaan volgen!
Dank je wel voor je lieve woorden. Ook ik heb een poos gehad dat ik de hoop had opgegeven en er niet eens meer tegen inging. Als we dat nu allemaal gaan doen dan zal het nooit goed komen. Juist nu aan de start van een nieuwe missie is het belangrijk dat wij allemaal ons verhaal doen. Zodat wij samen onze krachten kunnen bundelen. En nee, ik ben geen zweverig type, maar hoop hiervoor blijf ik wel houden. Ik ondervind dat het een enorm voordeel is dat defensie en de media tot nu toe vrij open is over alles wat er speelt. Geen stiekem gedoe over wat onze militairen doen. En natuurlijk verschijnen er al snel verkeerde beelden e.d. via de media, maar zolang wij dit direct tegenspreken is het mogelijk om mensen te overtuigen dat onze militairen goed werk doen.
Mijn leven zal zeker niet stilstaan tijdens zijn afwezigheid. Ik heb heel wat doelstellingen die ik zal halen tijdens zijn afwezigheid (op werkniveau). En juist nu hij weg is geeft mij dit nog meer drive om dat te behalen.
Hopelijk krijg jij ook weer een beetje vertrouwen in de maatschappij en kunnen we het samen doen. Met z’n allen staan we sterker dan alleen!
Zo herkenbaar!
Heb daar ook gestaan met twee kinderen die hun papa vreselijk gingen missenZ
Ik begrijp je emotie, verdriet, doorzettingsvermogen als geen ander.
Jullie komen hier samen doorheen!
Als je elkaar maar blijft steunen en blijft zorgen dat jullie werelden nu maar ook na de uitzending niet uit elkaar laten groeien.
Helaas liep het bij mij anders af….
Blijf genieten van het hier en nu en je kunt het!
Groetjes Annelies
Wat enorm triest om te lezen dat jullie het samen niet gered hebben. Na een missie komt altijd nog een volgende aansluitende missie. Dit is de missie van terugkeer thuis. En die is misschien nog wel moeilijker. Bij de vorige missie kreeg ik ook een man terug die anders was dan voordat hij vertrok. Ik heb ook maandenlang gedacht ga ik dit redden! Hij was niet meer de persoon waar ik het zo fijn bij had. Stil en teruggetrokken, levend in zijn eigen wereldje. Gelukkig zijn wij eruit gekomen, maar ik geef toe dat ik ook nu weer tegen die periode opzie.
Ik wens je heel veel sterkte!!
Mooie woorden!
De vrouw of het gezin achter de militair wordt vaak vergeten. Wat mij betreft heeft het thuisfront het zwaarder dan de uitgezonden militair. Momenteel ben ik op mijn vijfde missie en nu vier maanden onderweg in Afghanistan. Binnenkort ga ik naar huis voor twee weken verlof.
Hoewel mijn vrouw er erg naar uit kijkt is ze ook bang dat ik het ritme verstoor. Mijn driejarig zoontje heeft het haar de eerste zes weken na mijn vertrek niet gemakkelijk gemaakt. En weer moet ik na mijn verlof weg, blijft ze alleen achter met hem en moet ze het opniew alleen doen.
Terwijl ik in de 24-uurs modus zit, me geen zorgen hoef te maken over het invullen van vrije tijd en me tussen alleen maar gelijkgestemden bevind, zit zij thuis met 24 uur per dag verantwoording voor onze knul en een hoop familie, vrienden en kennissen die haar zo goed mogelijk proberen te helpen maar niet ECHT begrijpen hoe het voelt.
Nogmaals, in mijn optiek is het voor jullie thuisblijvers zwaarder dan voor ons en jullie verdienen dan ook het diepste respect. Dank zij jullie kunnen wij ons nagenoeg volledig richten op onze taak!
Dank je wel voor je mooie woorden en hou je taai!
Heftig om je reactie te lezen. Helemaal omdat je ook nog een zoontje hebt die het er moeilijk mee heeft. Het is voor een kind van zijn leeftijd ook niet te bevatten. Ik kan mij zeker de angst van je vrouw voorstellen. Toch hoop ik dat jullie als gezin vol van het verlof kunnen genieten. Genieten van het moment zelf. Jou vrouw is niet voor niets de vrouw van een militair. Ook zij zal het redden al is het superzwaar soms. Jij hebt een vrouw waar je trots op kunt zijn. Wij zijn trots op jullie militairen en hebben respect voor jullie werk. Ik wens jullie een heel mooi verlof en zoals ik altijd zeg tegen mijn man: Hoe je hoofd laag en pas goed op jezelf. Take care!
Hallo allemaal,
Ik krijg net via mijn militair deze blog toegezonden…..
Ik las met veel plezier alle herkenbare verhalen.
Idd hoor je vaak ” je wist toch waar je aan begon” maar niets is minder waar, je weet het pas als je het hebt meegemaakt.
Fijn dat er een blog is waar je verhalen kunt delen.
Groeten Stefanie
Hallo Stefanie,
leuk om te lezen dat jij het blog krijgt toegezonden van jou militair! Delen van je verhaal is altijd mogelijk. Graag zelfs
Groet vrouwvanmilitair
Onderwerp vrouw van een militair.
Goedemiddag,
Als militair met over twintig jaar ervaring en meerdere uitzendingen en de volgende die staat gepland in september. Ik weet wat het is om je familie achter te laten tijdens een missie. En herken het gevoel, dat tijdens het afscheid nemen dat wij er zo snel mogelijk van af willen zijn. Niet dat ik harteloos ben maar omdat het zo moeilijk is om je kinderen te zien huilen. En je zo graag wil zeggen dat alles goed komt om ze gerust te stellen. Daarbij kun je geen beloftes maken omdat je niet weet wat er gaat komen tijdens missie.
Mijn grootste respect gaat dan ook uit naar de relaties die achter blijven zij staan er alleen voor. Nu zullen velen zeggen dat zij op vrienden en familie kunnen steunen, dus genoeg steun krijgen. Maar zien vele niet dat zij ’s nachts huilen en zij piekeren of hun militair wel weer veilig thuis komt en er niemand dan daar is om een arm om hun heen te leggen. Alle dagelijkse gang van zaken op hun schouders ligt die je normaal met zijn tweeën deed.
Hierbij wil ik dan ook mijn grootste respect betuigen aan alle relaties en families van militairen. En vraag het begrip van de bevolking om deze achterblijvers te ondersteunen en te respecteren want zij leveren de grootste steun aan de militairen. Met hun steun kunnen wij daar onze missie uit voeren zonder ons zorgen te maken over het thuisfront.
mvg opperwachtmeester Huzaren van Boreel
Dank je wel voor je reactie opperwachtmeester. Ik moet toegeven dat ik jou reactie met een brok in mijn keel heb gelezen. Ik weet hoe moeilijk het is voor jullie om afscheid te nemen. Dit heeft zeker niets met harteloos te maken! Niemand wilt zijn kind of partner verdrietig zien en daarnaast klopt het dat je nog moet oppassen met je woorden. Garanties kunnen jullie ook niet geven. Je omschrijft precies waar het thuisfront mee blijft zitten. Er is altijd genoeg steun van andere naasten, maar die arm of knuffel blijf je missen. Helaas komt er ook een boel ellende over ons heen omdat andere mensen het niet begrijpen. Het is juist nu met het begin van de start van een nieuwe missie het moment om dit ook die mensen uit te leggen. Ik hoop dat ik daar een kleine bijdrage in kan leveren.
Respect, herkenbaar en goed om je gedachten en gevoelens te delen.
Dank je wel Trudi voor je woorden. Mijn grootste doel is dat dit ook bij de Nederlandse Maatschappij gaat doordringen
Trots op je militair, maar ook veel respect voo jouw. Bedankt dat jullie je zo inzetten voor vrede en veiligheid voor anderen!
Dirk enorm bedankt voor je woorden. Heel fijn! Het doet mij enorm goed dat er iemand bedankt voor het werk wat hun verrichten!!
Wees trots op je man en zijn beroep en ik heb veel respect voor jou hoe jij je staande houdt. Wat hij doet verdient veel respect en inderdaad dat is er in Nederland vaak niet genoeg!
Dank je wel Anneke, wat goed om te lezen!! Het wordt nu ook echt tijd dat deze waardering nu eens echt gaat komen. Niet voor mijn man persoonlijk, maar wel voor alle mannen en vrouwen die dit beroep uitoefenen of gedaan hebben.
Inderdaad want jouw man en jij offeren veel op voor de veiligheid van anderen.
Nogmaals enorm bedankt voor je steun en woorden. Erg lief en dit soort woorden zal iedere militair en thuisfront goed doen
Herkenbaar! Hier een vrouw van een marineman.. in hetzelfde schuitje. Met twee meisjes (8 en 10) die inmiddels niet beter weten dan dat ze het maandag tot donderdag met mij moeten doen. (Na buitenlandplaatsingen zit man nu aan de andere kant van ons eigen land). Ik ga je volgen!
Daar heb ik nog niet eens bij stil gestaan. De uiteen getrokken gezinnen van binnenslapers. Ook dit is zwaar. Iedere week weer opnieuw. Er komt wel een soort van ritme in, maar het liefst heb jij je man en jou kinderen hun vader ook dagelijks bij je. Respect!
Gelukkig is het maar voor drie jaar 😦 en we hopen voor daarna op een plaatsing dichterbij. Als je met de plaatselijke bakker was getrouwd ging elke nacht om 3:30 de wekker.. Ook niet alles! Zie het maar als onze eigen Olympische Spelen elke dag.. Alle ballen hooghouden! En weet je wat zo mooi is: WE KUNNEN HET!! Sterkte jij daar met de kids!
Hallo,
Hier ook een vrouw van een militair, en zelf ook militair geweest. Mijn man slaapt nu een aantal jaar binnen, vind het wel steeds zwaarder worden. Kinderen vragen nog steeds waarom pappa nooit elke dag thuis is, zoals alle andere pappa’s van de kindjes in de klas…
Herkenbaar, en mooi geschreven, ik ga je volgen.
Dank je wel!!!
Super mooi verhaal en zo herkenbaar, mijn vriend is afgelopen zondag op uitzending gegaan naar Mali en wat jij in je verhaal schrijft is zo herkenbaar. Veel sterkte en respect!! Groeten Marissa
Hai Marissa, dan zal het voor jou ook nog gevoelig zijn. Ook jou man is net vertrokken. Dank je wel voor je lieve woorden. Zet m op!! Ook jij gaat het redden!! Samen staan we sterker dan alleen. Sterkte meis.
Goed dat je dit schrijft! Ik (ook als vrouw van een militair) zie hier veel herkenning in! Ik blijf je volgen, samen ben je toch vaak sterker dan alleen!
Liefs Puck
Hoi Puck, goed om te lezen dat het gewaardeerd wordt! Nu is het tijd dit in onze maatschappij ook meer naar buiten te brengen. Weer een nieuwe missie die er voor veel mensen aan zit te komen. Wanneer wij als partners van dit nou allemaal naar buiten brengen. Onze verhalen, onze ervaringen, moet er toch vanuit onze maatschappij meer waardering komen voor onze mannen/vrouwen. Bedankt voor je lieve woorden!!
I’m grufetal you made the post. It’s cleared the air for me.
Mooi om te lezen, je liefde en trots voor hem straal je uit. Knap, maar voor jou evenveel respect. Mij man is in 05, 07 en 09 weg geweest tijdje gelede maar zeer herkenbaar als ik dit lees. Zet um op! Het aftellen kan beginnen 🙂
Bedankt Marjolein! Het aftellen is weer begonnen op het moment dat hij vertrok. Ik tel nooit de tijd tot terugkeer, maar de tijd die ik er al op heb zitten. De omgekeerde wereld, maar dat is voor mij de beste manier. Bedankt voor je lieve woorden!
Één en al herkenbaarheid in jouw blog weer!
Van ‘ ik heb liever niet dat je me wegbrengt’ tot aan ‘ erkenning voor de Nederlandse militair is ver te zoeken in ons land’.
Mijne staat ook weer te popelen om te kunnen gaan, ook al hebben we net een kleintje.. Één woord zegt alles; respect !
Heel veel sterkte de komende tijd, hoop dat je af en toe wat van je man hoord ! ( want nee, onze mannen hebben geen mobieltje waarop je ze kan bellen als ze in een oorlogsgebied zijn, DUHHHHH)
Ik ga je blog zeker volgen !
Dank je wel! En mede door dit soort reacties weet ik helemaal zeker dat ik het ga redden!
Bedankt voor het volgen en geniet samen van jullie kleine mensje!
Wat een herkenning! Hier de laatste keer 10dgn van te voren een telefoontje… 10 dgn later met 3 kids afscheid nemen voor 6 mnd. Wat 10dgn voor het aflooen vd missie een maand langer werd… Maar ook dat redden we! Zo ook jij! Zet hem op!
Ik ga je blogs zeker lezen!
En dan krijg ik een reactie van jou dat je tegen mij zegt zet hem op!!!
Zooooo, wat een respect heb ik voor jou!!!
Dan sta je er ook nog “alleen” voor met 3 kinderen. Dat is nog zoveel heftiger dan mijn situatie!! Je hebt niet alleen je eigen zorgen, gemis en verdriet, maar ook nog de zorgen van je kinderen met al hun gemis en verdriet.
Ik weet niet zeker of je partner nu weer thuis is, maar ik kan alleen maar hetzelfde terugzeggen: Zet hem op, je kunt het!!! En nogmaals veel respect!
Hey meis,
Zet ‘m op! Ook ik kan nu weer eens zeggen: wat is het weer herkenbaar. Het toch een beetje vechten tegen de tranen (oké, huilen mag, maar ik moet ook voor hem zorgen) en geen ‘doei’. Hier zeiden we ook ‘Tot straks’. Maar wat was ik blij dat ik ook dit heb ervaren, zo daar in die omgeving. Dit hoort er ook bij. Daar is de plek waar verdriet en vreugde zo dicht bij elkaar liggen. Daar wilde ik ook onderdeel van zijn. En dat wilde ik ook onderdeel van mij, ons en ‘onze’ uitzending laten zijn.
Ja, je wordt sterk door die man van je, juist omdat je hem moet kunnen loslaten, juist omdat je voor elkaar kiest en ook voor elkaar gaat.
En dat eigenlijk alleen door liefde, waardering en respect voor elkaar! Ook op het vliegveld hoorde ik nog het trieste verhaal van een jonge man die zijn relatie verbroken had. Zijn vriendin kon er niet tegen. Triest als zoiets je overkomt. Daarom is het zeker heel belangrijk om elkaar tijdens deze periode “los te laten”. Want ik vertrouw er op dat hij straks weer bij mij thuis komt en hij weet dat ik vol verliefde vlinders in mijn buik op hem wacht!